czego unikać?

Po pierwsze - nie daj się zwariować. Wiedza większości ludzi o homoseksualizmie pochodzi z prasy codziennej lub z zasłyszanych w mediach wypowiedzi barwnych aktywistów gejowskich. Na pewno już usłyszałeś, że "z homoseksualizmem człowiek się rodzi", "tego nie da się zmienić", "musicie się pogodzić, że wasze dziecko jest homoseksualistą", itp. Po rzetelne, naukowe informacje o źródłach homoseksualizmu zapraszamy do działu "co mówi nauka". Na wstępie zaś uspokajamy. Po pierwsze, fakt, iż ktoś przeżywa rozterki dotyczące własnej seksualności nie oznacza, że na pewno jest homoseksualistą. Po drugie - nawet osoba o skłonnościach homoseksualnych może z nich wyjść, o ile ma silną motywację.

Nie wpadaj w rozpacz. Pamiętaj, że wiele dzieci w okresie dojrzewania przeżywa niepewność co do swojej tożsamości płciowej i odczuwa przejściowe fascynacje osobami tej samej płci. Wyrastają z tego. Niepewność co do swojej orientacji seksualnej jest normalna i związana z okresem dojrzewania. Dla przykładu, gdy w stanie Minnesota w USA przeprowadzono badania wśród 34,000 uczniów i studentów, 25% dwunastolatków nie było pewnych swojej orientacji seksualnej. Jednak w wieku lat 17 tylko 5% z nich miało wątpliwości co do swojej orientacji. Co więcej - prawie wszyscy z tych, którzy w wieku dwunastu lat mieli wątpliwości, okazali się heteroseksualni. (Jako zdecydowanie homo lub biseksualnych określało się zaledwie 1% nastolatków).

Nie obwiniaj się za to, co się stało. Owszem, relacje w rodzinie miały wpływ na to, co się teraz dzieje z Twoim dzieckiem. Jednak cokolwiek robiłeś lub czego zaniedbałeś, gdy dziecko było małe, to nie powód, byście dziś jako rodzice rezygnowali ze swojego zadania. Coś złego zdarzyło się w przeszłości i nie potrafiłeś sobie z tym poradzić lub nie zdawałeś sobie z tego sprawy. To fakt. Ale też przeszłość. Nie zmienisz jej i nie ma sensu się na niej skupiać, pielęgnować poczucia winy. Skupmy się na teraźniejszości. Teraz możesz więcej zrozumieć. Teraz możesz swojemu dziecku pomóc.

Unikaj agresywnej konfrontacji. Być może Twoje dziecko próbuje rozmawiać o swoich homoseksualnych uczuciach na spokojnie. Być może traktuje te rozmowy jako sposób wyżycia się na Tobie, rodzaj zemsty lub wyraz buntu. Niezależnie od tego, pamiętaj, że to Ty jesteś dorosły. Nie daj się sprowokować. Nie atakuj, nie krzycz, nie oskarżaj. Nie wyrzucaj go z domu. Co w zamian? Posłuchaj, co ma do powiedzenia. A nawet jeśli padają oskarżenia pod Twoim adresem, przyjmij to spokojnie. Weź pod uwagę, że istnieją potworni rodzice, którzy nie mają takiego problemu z dziećmi i wspaniali rodzice, którzy go mają. Więcej o strategii rozmowy w części: "co robić".

Pamiętaj, że tego nie da się 'naprawić'. Część rodziców próbuje przejąć na siebie proces uzdrawiania dziecka, ściśle kontrolować je i dopingować do zmiany. To nie zadziała. Wasze dziecko musi samo chcieć pracować nad problemami, które doprowadziły je do homoseksualizmu. To ono musi zdecydować, że chce się zmienić i ono musi mieć kontrolę nad procesem. Twoim zadaniem jest wspierać go, jednak bez ingerencji. Owszem, to trudne. Pomocą może być literatura skierowania do rodzin anonimowych alkoholików, poświęcona pokonywaniu poczucia przymusu, by kontrolować życie ukochanych ludzi, którzy sami wydają się pozbawieni nad nim kontroli.

Nie próbuj zmuszać do relacji heteroseksualnych Jak możesz przeczytać w dziale "co mówi nauka", skłonności homoseksualne są symptomem głębszych problemów psychologicznych, m.in. związanych z identyfikacją płciową. Problemem jest nie tyle relacja do płci przeciwnej, co niewłaściwa relacja do własnej płci.

Podejmowane w przeszłości przez psychiatrów próby terapii homoseksualizmu okazywały się porażką właśnie dlatego, że koncentrowały się na niewłaściwym problemie. Próbowano uzdrawiać homoseksualnych mężczyzn na siłę popychając ich do relacji heteroseksualnych. Nawet współcześnie niektórzy radzą w takiej sytuacji - niech syn chodzi na randki z dziewczynami, córka na randki z chłopakami. Źle! Ludzie, którzy próbowali tego podejścia odkryli, że ich homoseksualne odczucia spotęgowały się wielokrotnie, z tego powodu, iż na siłę próbowali wchodzić w romantyczne relacje z osobami płci przeciwnej.

Problemem homoseksualisty jest bycie prawdziwym mężczyzną wśród mężczyzn. Homoseksualizm sam w sobie reprezentuje szczerą, lecz niewłaściwie ukierunkowaną próbę złączenia się z męskością. Rozwiązaniem tego problemu jest dla chłopaka odnalezienie się w świecie mężczyzn, odkrycie utraconej męskości, męskiej tożsamości w zdrowy, heteroseksualny sposób. Im bardziej chłopak ucieka w żeński świat (przez randkowanie czy nawet małżeństwo), tym bardziej odsuwa się od prawdziwej męskości. Otoczony przez kobiety, paradoksalnie czuje się coraz mniej męski.

Jeszcze bardziej skomplikowany jest problem homoseksualnych skłonności u dziewcząt. Wiele lesbijek było ofiarami wykorzystania seksualnego, inne zostały głęboko poranione emocjonalnie i choć są w stanie fizycznie zaangażować się w heteroseksualny seks, nie angażują się weń emocjonalnie. Jednak także w przypadku dziewczyn nie zmienimy ich orientacji zmuszając do randek z mężczyznami! Potrzebna jest praca nad problemem leżącym u podstaw, nie nad objawami problemu.

Nie zmuszaj dziecka do akceptacji swego stanu Części rodziców, którzy nie zetknęli się wcześniej z zagadnieniem homoseksualizmu, wydaje się, że skoro dziecko ma odczucia homoseksualne, to powinno 'pójść za głosem natury' i po prostu je zaakceptować. Przyczepiają mu etykietkę homoseksualisty i uważają problem za rozwiązany. A jeśli dziecko wyraża dezaprobatę wobec swojego stanu, prowadzą je na tzw. GAT (Gay Affirmative Therapy), gdzie człowiek uczy się, jak zaakceptować swoje odczucia homoseksualne, zmienić system wartości tak, by pasował do panującego w homoseksualnym środowisku i rozpocząć bez poczucia winy regularne współżycie seksualne z osobami tej samej płci.

Dlaczego nie należy tego robić? Po pierwsze - póki jest nastolatkiem, wiele się zmienia. Może się okazać, że to był tylko przejściowy okres niepewności co do swojej orientacji seksualnej. Jeśli dziecko zostanie zmuszone do zadeklarowania się jako homoseksualista i podjęcia zachowań z tym zgodnych, może się zafiksować na tym przejściowym stadium, a powrót do heteroseksualizmu może okazać się nader trudny. Przeczytaj także artykuł dr Nicolosiego skierowany do terapeutów: Psychoterapia dla nastolatka niepewnego swej orientacji seksualnej. Warto także posłuchać co dr Nicolosi opowiada o swoim doświadczeniu z pracy z nastolatkami.

Po drugie - musisz być wrażliwy na autentyczne potrzeby swojego dziecka. Jeśli źle się czuje z odczuciami homoseksualnymi i chce to zmieniać - poszukajcie takiej pomocy, która to umożliwi. Jest to - z góry uprzedzam - trudniejsze. Terapeutów posiadającym kompetencje pozwalające na pracę w tym zakresie jest w Polsce stosunkowo niewielu. Jednak są dostępni - sprawdź w sekcji Tu znajdziesz pomoc.

A jeśli uzna, że bycie gejem/lesbijką to istota jego tożsamości i chce wejść w ten styl życia?

Może się zdarzyć, że dziecko mimo wszystko stwierdzi, że decyduje się na wejście w homoseksualny styl życia, że deklaruje się jako gej/ lesbijka. Póki jest niepełnoletnie masz prawo wymagać przestrzegania określonych zasad, jak np. zakaz sprowadzania na noc do domu partnerów. Ważne, by dziecko posiadało wiedzę na temat zagrożeń zdrowotnych związanych z homoseksualnym stylem życia i homoerotyzmem. Ważne, by miało realistyczne oczekiwania jeśli chodzi o perspektywy związków (np. praktyczny brak monogamii i nietrwałość związków homoseksualnych). Ważne, by znało Waszą, jako rodziców ocenę tego stylu życia. Ważne, by widziało, że kochacie je prawdziwą rodzicielska miłością i jesteście gotowi mu pomóc jeśli na tę pomoc kiedykolwiek w przyszłości będzie otwarty.