możesz pomóc
I. NORMALNY STAN FLUKTUACJI
O okresie dojrzewania mówi się często jak o jednostce, zawierającej zgeneralizowane cechy obejmujące cały zakres czasowy. Jest oczywiste, że dziecko jednoroczne różni się od dwuletniego, lecz 22-latek jest podobny do 25-latka. Możemy rozpoznać znaczące różnice powstające w okresie dwóch lat poprzedzających wejście w okres dojrzewania. Poza zróżnicowaniem wynikającym z wieku znaczące różnice wynikają ze zmiennych genetycznych, rodzinnych i społecznych. Należy pamiętać o tych różnicach rozpatrując to zagadnienie w ogólności, jak i specyficzne jednostki kliniczne. Mówi się o tym często, rzadko wprowadza w życie.
II. Zmiany organiczne
Neurolodzy uważają, że rozwijający się w okresie dojrzewania mózg znajduje się pod znaczącym wpływem zewnętrznych czynników społecznych i emocjonalnych. Dojrzewanie rozpoczyna się w mózgu i trwa przez cały okres dojrzewania. Następują znaczące zmiany w ilości i strukturze szarej materii mózgu. Na przykład płat czołowy osiąga maksymalną objętość w wieku około 11 lat u dziewcząt i 12 lat u chłopców. Kora przedczołowa, ważna w kontroli impulsów nie osiąga pełnych, dojrzałych wymiarów aż do 25 roku życia. Jest też prawdą, że dojrzewanie mózgu, połączone z jego reorganizacją odbywa się w odpowiedzi na doświadczenia społeczne. Szare komórki płata czołowego znacząco rozrastają się, osiągając maksimum w okresie dojrzewania. Ta część mózgu jest żywotnie istotna w kształtowaniu reakcji społecznych. W tym czasie reorganizuje się i nieznacznie zmniejsza objętość po okresie dojrzewania. Poza tym systemy neurotransmiterów nie osiągają pełni dojrzałości przed osiągnięciem dorosłości. (Dahl 2004).
Pewne czynniki modyfikujące, takie jak stres (fizjologiczny i psychologiczny), odżywianie i ćwiczenia (w tym sport) mogą mieć znaczący wpływ na aktywności rozwój układu rozrodczego w okresie jego uaktywnienia w adolescencji.
Stres może doprowadzić do stłumienia funkcji reprodukcyjnej przez wzmożenie inhibicji wydzielania gonadotropin. To z kolei może doprowadzić do mniejszej stymulacji funkcji jajników/ jąder. Jeśli stres jest chroniczny, może to doprowadzić do całkowitego stłumienia rozwoju układu rozrodczego."Hormony sterydowe gonad modyfikują aktywność systemów neurotransmiterów, które odgrywają centralną rolę w regulacji wielu wyższych funkcji mózgowych, w tym funkcji poznawczych i regulacji emocji".
Dlatego chroniczny stres doświadczany w okresie przedpokwitaniowym przez cały okres dojrzewania może upośledzić rozwój zarówno dziewcząt jak i chłopców, opóźniając nawet rozwój zdolności reprodukcyjnych i rozwój drugorzędowych cech płciowych. (Dahl, 2004)
Płat przedczołowy nastolatków jest wyjątkowo wrażliwy na bodźce społeczne, co może wpłynąć na organizację funkcjonalną różnych systemów mózgu.
Twierdzenia te są rezultatem rozległych badań neurologicznych, a także obejmujących obrazowanie mózgu.
III. Seksualność przedpokwitaniowa (wiek 10 do 12 lat)
Przed osiągnięciem dojrzałości seksualnej także tożsamość płciowa nie jest w pełni ukształtowana.; w rzeczywistości występuje zmienna lub ambiwalentna tożsamość płciowa (co znajduje się w zakresie normalnych limitów społecznych, jako norma).
Jest to zwykle bardziej widoczne u dziewcząt, niż u chłopców. Normalne doświadczenie dojrzewania pobudza proces integracji. Dążenie ku uzyskaniu konkretnej tożsamości płciowej może zostać zakłócone wskutek wymienionych czynników.
Może to doprowadzić do kryzysu tożsamości (z widocznym niepokojem i depresją) lub/i niepewności tożsamości. Dla przykładu chłopiec, w okresie pokwitania może doświadczać poczucia izolacji i zranień narcystycznych, co może doprowadzić do ukształtowania orientacji homoseksualnej wskutek identyfikacji z męskim homoseksualistą, funkcjonującym jako męski ideał ego (Blos, 1979).
Chłopcy
Poza znaczącym wzrostem i zmianami fizycznymi, których doświadczają, chłopcy wchodzą w bliższe relacje grupowe np. w związku z uprawianiem sportu. Formują także silną identyfikację z męskimi modelami, nie tylko z rodziny, lecz ze świata sportu i innych form kontaktu bezpośredniego i niebezpośredniego.
Identyfikacja z tymi modelami męskości jest ważna dla ich poczucia bezpieczeństwa, samooceny i kształtującej się męskiej tożsamości.
Dziewczynki
Dziewczynki w tym wieku są bardziej rozwinięte fizycznie, psychologicznie i neourologicznie niż chłopcy. Zwykle tworzą bardziej bezpieczne więzi ze sobą nawzajem i żeńskimi modelami. W tych rodzinach i społeczeństwach, które mają bardziej pozytywna postawę wobec kobiecości dziewczęta mają też bardziej stabilną pozycję niż chłopcy. Tam gdzie rodzina i społeczność poniżają kobiety, następuje okres podwyższonego stresu.
Jest to okres życia, gdzie zarówno chłopcy jak i dziewczynki wchodzą z okres zawirowań znany jako druga faza edypalna. Tak samo jak w pierwotnej fazie edypalnej rozwiązanie obejmuje homoseksualną identyfikację z rodzicem (lub jego surogatem) tej samej płci. Identyfikacja wymaga poczucia bycia kochanym przez tę znaczącą figurę.
IV. Pokwitanie (wiek 12 do 14 lat)
Chłopcy
Okres ten cechuje o wiele większe poczucie zamieszania niż jakikolwiek inny okres w wieku od 10 do 20 lat. Starsi nastolatkowie demonstrują wyższy poziom zmieszania, niepokoju buntu wobec społeczeństwa, jednak mniej jest wtedy niepokoju wewnętrznego.
Młodzi mężczyźni zmagają się z niepokojem związanym z seksualnością, społecznym funkcjonowaniem seksualnym, zintensyfikowaną identyfikacją z męskimi modelami (znaczącymi figurami) oraz odrzucaniem nieświadomych przywiązań homoseksualnych. Trudności, które w tym okresie przeszkadzają osiągnięciu rozwiązania mogą prowadzić do reperkusji, których przepracowanie może zająć lata.
Dziewczynki
Gdy zakładamy normalne, pozytywne reakcje społeczne i rodzinne w stosunku do kobiet, dziewczynki przechodzą przez tę fazę dość dobrze. Zwykle wchodzą z intensywną, pozytywną relację z matką (lub jej surogatem); bezpiecznie okazując negatywne odczucia w czasie krótkoterminowych konfliktów (zwykle trwających zaledwie kilka minut). Otwarte okazywanie uczuć między osobami płci żeńskiej jest uznawane za pozytywną, normalną cechę, podczas gdy u chłopców. mężczyzn jest to odczytywane z reguły jako objaw zniewieścienia, słabości i braku męskości. Dlatego dla dorastającej dziewczyny zarządzanie homoseksualnymi odczuciami jest łatwiejsze i spostrzegają siebie jako dojrzewającą seksualnie heteroseksualną kobietę.
V. Dojrzewanie (wiek 14 do 16)
Chłopcy
To czas praktyki. Choć niepewni tego kim są, zwykle wiedzą kim chcą się stać. Cokolwiek zakłóca ich normalny proces identyfikacji (kwestia modeli, figur znaczących), to społeczna percepcja kobiecości, stabilność rodzinna zwykle mają moderujący wpływ na ich rozwój w ciągu najbliższych kilku lat.
Rzeczą normalną są krótkotrwałe tarcia między nastolatkiem a ojcem (lub surogatem ojca). Jeśli nie jest bezpieczne podejmowanie tego typu działań w domu, kolejnych bezpiecznym miejscem jest z reguły szkoła. Jeżeli i tam nie jest to bezpieczne, zostaje wyrażone społecznie, poza rodziną.
Choć homoseksualne kontakty są w tym czasie przez dziewczęta traktowane jako normalne, chłopcy mogą widzieć je inaczej. Dodatkowo jeśli chłopcy czują się przestraszeni tymi normalnymi agresywnymi tarciami mogą obronnie zwrócić się ku orientacji homoseksualnej, traktując ją jako obronne schronienie.
VI. Homoseksualizm
W badaniu jakichkolwiek symptomów lub zachowań ważne jest wielostronne podejście. Zawierać ono powinno ocenę funkcjonowania ego, szczególnie na poziomie fiksacji libido lub regresji, a także stadium fiksacji dojrzewania lub agresji w ogólnym rozwoju ego. Proces, w którym rozwinął się symptom behawioralny jest kluczowy dla zrozumienia problemu. W końcu, przy ocenie struktury ego danego człowieka potrzebujemy wiedzieć, jak ego funkcjonuje w innych obszarach, zwłaszcza w relacjach z obiektem. (Socarides, 1990)
A zatem skłonności lub zachowania homoseksualne mogą być wyrazem problemów edypalnych lub pre-edypalnych. Może być nieświadomym rozwiązaniem konfliktów z najwcześniejszych aspektów przekształcania ego w strukturę ego o wyższym poziomie organizacji. Dynamika pre-edypalna w formie homoseksualnego rozwiązania konfliktu ma tendencję do zbliżania się do ekspresji obronnych i paranoidalnych.
Niekompletne rozwiązanie konfliktów, wyrażone nawet w bardziej rozwiniętej homoseksualnej organizacji ego może być spostrzegane w znaczącej częstości niestałości homoseksualnych 'małżeństw'. Trwają one zwykle nie więcej niż dwa lata. A w czasie ich trwania pojawia się wiele relacji poza?małżeńskich?. To jasno wskazuje niemal pewność, że zachowania homoseksualne są próbą rozwiązania konfliktów, które powstały w czasie pierwszych pięciu lat życia.
Im wcześniej w rozwoju ego następują fiksacje będące skutkiem nierozwiązanych konfliktów, tym bliżej osoba ta jest doświadczeniu zranienia narcystycznego. Może być to doświadczane i wyrażane jako narcystyczna złość (rage) w mniej lub bardziej subtelnej formie ? wobec terapeuty, lub kogokolwiek prezentującego terapeutyczne podejście wobec homoseksualizmu. Może ona znaleźć wyraz w przeciwstawianiu się komukolwiek, kto odnosi się do homoseksualizmu jako problemu a nie normalnego sposobu funkcjonowania.
Oczywiste jest, że im wyższy poziom organizacji ego (edypalny), tym lepsze prognozowanie, jeśli chodzi o możliwość rozwiązania konfliktu leżącego u podłoża problemów. Jednakże, tak samo jak w każdej relacji terapeutycznej (analitycznej), motywacja pacjenta by zrozumieć i rozwiązać swe wewnętrzne konflikty jest najważniejszym elementem koniecznym do uzyskania pozytywnego rezultatu.
Wszystko co podważa tę motywację jest nie tylko kontrproduktywne, lecz przeciwstawia się procesowi. Dlatego jest niezbędne, by wszystkie obdarzone zdrowym rozsądkiem osoby wspierały ludzi o symptomach homoseksualnych, by mogły pracować w kierunku uzyskania rozwiązania tego problemu. Rzeczą szkodliwą jest traktowanie takiej symptomatologii jako normy, tym samym redukując motywację ludzi do szukania pomocy.
Problem powstaje gdy pełne dobrych chęci osoby dążą do ochrony homoseksualistów od legalnych i nielegalnych prześladowań i gromadzą się w zrzeszających podobne osoby organizacjach. Częstym rezultatem jest zgromadzenie osób z poważnymi zaburzeniami ego (na wczesnym poziomie fiksacji, niedojrzałych) w tej samej organizacji. Rezultaty mogą być szkodliwe nie tylko dla pojedynczych osób, lecz i społeczeństwa. Może być to znaczącym czynnikiem wpływającym na pojawianie się wielu negatywnych reakcji na zwykłą formę rodziny (heteroseksualne małżeństwo z dziećmi). Tak zwana 'wolność wyboru' stała się zaproszeniem do spotęgowanej rozwiązłości seksualnej, czego rezultatem jest rozprzestrzenianie się chorób wenerycznych.
Jedną z ważnych konstrukcji jest konflikt sadomasochistyczny. Na przykład pasywni homoseksualiści z inklinacjami masochistycznymi będą poświęcać siłę, czy dojrzałość na rzecz miłości. A ci o bardziej sadystycznej konstrukcji obronnej mogą przyjmować bardziej paranoidalną formę reakcji i poświęcać miłość na rzecz tego, co spostrzegają jako siłę czy władzę (wrogość). Ponieważ istnieje rozpoznany związek między homoseksualizmem a paranoją widzimy elementy tego we wrogości tych grup wobec osób spostrzegających homoseksualizm jako problem społeczny lub psychologiczny. Może być to niebezpieczne dla społeczeństwa i kontrproduktywne w dyspucie naukowej.
Interesującym, klinicznym punktem jest nie budzące zdziwienia dążenie nieufnych, paranoidalnych osób do doświadczania i wyrażania wrogości wobec ludzi, którzy się z nimi nie zgadzają i spostrzeganie siebie jako ofiar. Widać to w aktywnych politycznie grupach aktywistów homoseksualnych, zaangażowanych w różne grupy społeczne, polityczne i naukowe. Nie budzi zdziwienia tendencja do wyrażania ich homoseksualnych pozycji w górnolotnych słowach. Rezultat jest następujący:
W szkołach obecny jest aktualnie ogrom literatury przygotowanej przez homoseksualnych nauczycieli. W materiale tym zawarty jest przekaz, iż mają 'legalne seksualne alternatywy'. Nie musi to tworzyć homoseksualistów; lecz z pewnością przyczynia się do pogłębiania poczucia niepewności roli płciowej, w naturalny sposób obecnych u dzieci (szczególnie w okresie przedpokwitaniowym i pokwitaniowym). Zamiast zachęcania ich do wolnego eksplorowania ich świata może znacząco przyczynić się do wzrostu niepokoju i niepewności. Dla nastolatków naturalne jest doświadczanie homoseksualnych odczuć, a nawet homoseksualne doświadczenia. Zwykle prowadzi to jednak ku rozwojowi heteroseksualizmu. Jednak literatura opisująca 'legalne alternatywy seksualne' może tylko przyczyniać się do pogłębiania ich wątpliwości, niepewności i depresji. Będzie wzmagała tendencje samobójcze. Proszę przypomnieć sobie wcześniejsze komentarze dotyczące potencjalnego organicznego wpływu tego typu stresu na mózg.
Aktualnie grupy lesbijskie/gejowskie prezentują koncepcję, iż homoseksualizm może być normalnym i rozsądnym wyborem. Materiał na ten temat, poparty ich opinią jest prezentowany w wielu szkołach USA. A zatem wielu uczniów doświadczających konfliktów i niepokoju związanego z odczuciami i doświadczeniami z płcią przeciwną może przyjąć budzące mniejsze napięcie przeświadczenie o swym biseksualizmie.
Nie jest rzadkością dla nastolatków zmaganie się z fantazjami zarówno homoseksualnymi jak i heteroseksualnymi (zarówno na poziomie świadomym jak i nieświadomym). Może to doprowadzić nawet do zachowań homoseksualnych. Nie jest to niczym niezwykłym u osób zasadniczo heteroseksualnych w okresie przejścia między adolescencją a dorosłością. Jednakże dla osób, u których widoczne są znaczące napięcia seksualne, może to spowodować przesunięcie się na pozycję obronna - 'biseksualną', szczególnie jeśli jest do tego zachęcany przez społeczność lesbijsko-gejowską.
Dla tych nastolatków, którzy uznają swe homoseksualne fantazje za ego-dystoniczne (pozostające w konflikcie z poczuciem tożsamości) są w stanie łatwiej przejść przez ten okres poczucia braku komfortu i napięcia. Wspieranie przez środowisko gejowskie akceptacji tych odczuć homoseksualnych jako systonicznych, (kluczowych dla poczucia tożsamości) sprawi, że ich przejście do heteroseksualizmu będzie trudniejsze i związane z napięciem. W rezultacie rozpoznanie i zaakceptowanie heter4oseksualnej tożsamości może im zająć wiele lat (Socarides, 1965, 1979). Wpływ tego na rozwój mózgu i obszaru seksualno/hormonalnego będzie znaczący (axis).
VII. Diagnoza problemu homoseksualnego u nastolatków
1. Całkowity brak masturbacji lub późne pojawienie się masturbacji bez przejawiania heteroseksualnych zainteresowań.
2. Zachowania homoseksualne w okresie dojrzewania, połączone z brakiem znaczącego niepokoju lub poczucia winy/konfliktu, którym towarzyszą perwersyjne fantazje
3. Brak prawdziwych edypalnych więzi na jakimkolwiek etapie życia.
4. Homoseksualne fantazje bez nawiązywania heteroseksualnych przyjaźni, nieśmiałość i brak fluktuacji emocjonalnych typowych dla okresu dojrzewania.
5. Wrogość wobec własnych popędów libidalnych i brak odczuć związanych z seksem.
6. Kilka homoseksualnych kontaktów, niechęć do dorastania, tendencja do tłumienia instynktownych potrzeb.
7. Utrzymywanie stałych kontaktów homoseksualnych w okresie przedpokwitaniowym.
8. Homoseksualna relacja z osobą dorosłą
9. Gdy nastolatek stwierdza: "Jestem homoseksualistą, po prostu to czuję".
VIII. Terapia
Ponieważ światem dziecka jest jego najbliższa rodzina, trzeba j brać pod uwagę. Od okresu przedpokwitaniowego, do ukończenia 16 roku życia należy spoglądać na dziecko inaczej niż na kogoś kto jest o krok od stania się dorosłym. należy zatem patrzeć na nastolatka i jego rodziców razem, a dopiero potem osobno. Jeśli w domu mieszkają jeszcze inne osoby bardzo wartościowe byłoby spotkanie z nimi, tak by uzyskać dokładniejszy obraz dynamiki rodzinnej. Z tego punktu można skonstruować program terapeutyczny, który jest dostosowany do unikalnych okoliczności.
Jeśli chłopiec nie jest już małym dzieckiem, lecz jest już starszym nastolatkiem, znaczący wpływ rodziców jest już przeszłością.
Ich najważniejszym wkładem w jego życie i przyszłość jest pełna miłości dobroć i szacunek. Wiedza, że rodzice troszczą się o siebie nawzajem, tworząc nienaruszoną rodzinę, gotową go wesprzeć - to najlepszy rodzaj pomocy w tym okresie.
W tym punkcie życia rodzice nie mogą 'chcieć' za niego. On musi chcieć pewnych rzeczy dla siebie samego. Rodzice nie mogą chcieć by był np. lekarzem i odnosił sukcesy, jeśli on chce być architektem. Rodzice nie mogą chcieć, by żył w celibacie, jeśli chce się ożenić. A zatem nie mogą chcieć, by był heteroseksualny, jeśli chce być homoseksualny. Jeżeli jednak odczuwa orientację homoseksualną, lecz chce być heteroseksualny, ich wsparcie współgrające z jego potrzebami może często prowadzić do odniesienia sukcesu w postaci rozwinięcia orientacji heteroseksualnej. Jednak musimy pamiętać, że jego uczciwe pożądanie orientacji heteroseksualnej musi mieć źródło w nim samym, a nie w pragnieniu zgodności z potrzebami rodziców.
Najważniejszą sprawą są uczucia, przywiązanie między rodzicami a dzieckiem w czasie lat razem spędzonych. Podtrzymywanie i pielęgnowanie pozytywnych relacji, zdrowie i samopoczucie w relacji rodzinnej jest najważniejszą sprawą.
Mimo terminu 'gay' - radosny, częstym świadomym i nieświadomym doświadczeniem większości homoseksualistów jest depresja, zarówno u kobiet jak i mężczyzn. Czy podstawowym obszarem problemowym jest dla danej osoby depresja czy homoseksualizm? Jeśli podstawowym problemem jest ich orientacja homoseksualna i chcą lepiej się zrozumieć i zmienić orientację, dostępna jest terapia, która im pomoże osiągnąć te cele. Jeśli podstawowym problemem jest depresja, a homoseksualizm nie jest tak istotny, dostępna jest psychoterapia mogąca im pomóc. W obu przypadkach to pacjent dokonuje wyboru.
Zakładając, że podstawowym problemem jest depresja a pacjent jest w stanie uczestniczyć w intensywnej terapii psychodynamicznej (np. psychoanalizie), można spodziewać się pozytywnego rezultatu. Ponieważ upośledzone poczucie własnej wartości, zranienia obrazu własnego ja i bloki emocjonalne są częstym świadomym i nieświadomym doświadczeniem homoseksualistów można się spodziewać, iż pozytywny wynik terapii depresji wpłynie na pozytywne potwierdzenie normalnego psychoseksualnego rozwoju w kierunku heteroseksualizmu, nie jest to jednak pewne.
Jakąkolwiek decyzję podejmie pacjent, jakąkolwiek pójdzie drogą i jak daleko nią zajdzie jest jego osobistym wyborem. Rodzaj terapii jaką wybierze jest jego decyzją, dostosowaną do jego potrzeb. Pragnienia społeczeństwa, terapeuty, organizacji społecznych nie mogą wpływać na ten wyb,ór. Niezależnie od problemu, wolność wyboru należy do pacjenta.
Diagnoza i leczenie nigdy nie jest determinowane symptomami. diagnoza psychologiczna jest skomplikowanym zrozumieniem psychodynamiki pacjenta. Łączy rozwój psychologiczny pacjenta, jego zdolność do tolerowania stresu psychologicznego bez znaczącej dekompensacji i jego motywacji do zrozumienia siebie i dążenia do adekwatnych zmian.
Rodzaj terapii i jej zakres jest decyzją zainicjowaną przez pacjenta we współpracy z terapeutą.
Najbardziej znacząca jest motywacja pacjenta by zrozumieć samego siebie. Jeśli motywacją jest chęć uzyskania lepszego samopoczucia, jest to zrozumiałe, jednak musi być to wtórne wobec potrzeby zrozumienia problemu i rozwiązania go. (Breiner, 2001)
Jakie są najczęstsze możliwe przyczyny powstania męskiego lub kobiecego homoseksualizmu? Ponieważ homoseksualizm jest złożoną emocjonalną i behawioralną odpowiedzią na złożoność wewnętrznych konfliktów, nie ma jednej dobrej odpowiedzi. Mimo to pojawiają się pewne fakty.
1. Jakiekolwiek zaburzenie psychologiczne o stopniu co najmniej średnim może przejawiać jako homoseksualizm, choć ten sam problem u kogoś innego może przejawiać się w inny sposób.
2. Uczucie i miłość wobec osoby tej samej płci jest normalną częścią psychoseksualnego rozwoju dziecka. Ważne jest by identyfikować się z i kochać przedstawiciela tej samej płci we wczesnym dzieciństwie. Bez tego normalnego doświadczenia pojawią się problemy psychologiczne, niekoniecznie homoseksualizm.
3. Ponieważ matka jest w ciągu pierwszych trzech lat najważniejszą osobą w życiu dziecka, jej sposób reagowania na dziecko i sposób w jaki inni domownicy na nią reagują (zwłaszcza ojciec), kształtuje orientację dziecka wobec samego siebie i jego przyszłych związków. Jedną z form trudności w tym dziecięcym doświadczeniu jest homoseksualizm jako obrona przed wywołanym napięciem.
4. Między 15 a 20 miesiącem życia dziewczynka zaczyna spostrzegać siebie jako osobę płci żeńskiej. Chłopcy są gorzej rozwinięci neurologicznie w czasie pierwszych trzech lat życia, dlatego ich identyfikacja z własną płcią odbywa się między 18 a 24 miesiącem życia. Jedno i drugie wymaga dobrej relacji z matką i ojcem oraz między nimi. Jest to początek znaczenia ojca jako kochającego opiekuna zarówno dla małej dziewczynki, jak i chłopca. Jest to podstawą wczesnego kształtowania podstaw roli płciowej.
5. Czas między trzecim a piątym rokiem życia jest dla dziewczynek i chłopców okresem uczenia się podstaw społecznych interakcji z innymi dziećmi przez zabawę, oraz przez obserwację i interakcję z rodzicami. Dzięki prawidłowemu przejściu tej fazy rozwoju dokonuje się finalne ukształtowanie podstaw roli płciowej i identyfikacji z rodzicem tej samej płci (lub jego surogatem).
Podsumowując, choć wiele problemów może znaleźć swój wyraz w homoseksualizmie, kluczowymi elementami są: zranione poczucie własnej wartości (naruszony obraz siebie), niekompletny lub skonfliktowany rozwój poczucia roli płciowej, konflikt w identyfikacji z własną płcią, konflikt w kwestii potrzeby relacji z osobą płci przeciwnej.
Rodzaj terapii zależy od potrzeb i życzeń klienta. Nigdy nie powinien być zdeterminowany tym czego chce terapeuta, rodzina czy społeczeństwo. Dlatego najefektywniejsza terapia opiera się na roboczej relacji między terapeutą a pacjentem (i jego świadomymi i nieświadomymi celami - Nicolosi, 1991). Zakładając, że pacjent jest wysoce umotywowany i zdolny do uczestnictwa w intensywnym i dynamicznym procesie psychoterapeutycznym procedura ta da najkorzystniejsze rezultaty. Jednak, niezależnie od tego jaki rodzaj terapii wybierze pacjent, jej częścią powinna być psychoterapia wspierająca, zorientowana na uzyskanie wglądu. Bez tego korzyści będą tylko tymczasowe i pojawi się inny rodzaj symptomów psychologicznych.
W moim doświadczeniu, radzenie sobie z leżącą u podstaw depresją i niepokojem jest najefektywniejszym sposobem radzenia sobie z każdym problemem, także z homoseksualizmem.
IX. Komentarze końcowe
Prawdą jest, że genetyka nie determinuje orientacji płciowej (gender) człowieka. Jest tez prawdą, że nie można zrobić z kogoś homoseksualisty (chyba, że czasowo - jak np. w więzieniu). Jednakże pewne problemy związane z homoseksualizmem, które pojawiają się w wieku kilkunastu lat mogą mieć poważne reperkusje.
Mózg nadal się rozwija (od okresu dojrzewania do dorosłości), szczególnie w tym obszarze, który zarządza rozwojem emocjonalnym i seksualnym, jest pod wpływem społecznego i fizycznego stresu. Homoseksualna indoktrynacja (bezpośrednia lub subtelna) może wpłynąć organicznie na mózg i fizjologiczny rozwój seksualny w stopniu umiarkowanym lub lekkim. Nie może to w sposób stały wywołać homoseksualizmu. Jednak może doprowadzić do różnorodnych trudności, które zwykle obejmują zranioną samoocen, depresję, zaburzenia w ustalaniu celów życiowych itp. Choć dany człowiek może w końcu ukształtować tożsamość heteroseksualną, poprzedzające to lata trudności w rozwijaniu i organizowaniu sobie życia mogą mieć trwałe, szkodliwe efekty. Dlatego postawa wychowawców i społeczeństwa wobec homoseksualizmu jako alternatywnego, zdrowego stylu życia może w znaczący sposób przyczynić się do powstawania psychopatologii w tym wieku.
Bibliografia:
Blos, Peter, "The Adolescent Passage", International Universities Press, New York, 1979
Breiner, S. "Questions On Homosexuality", "Bulletin NARTH", Vol. 10, No 1, April 2001, pp 10 -11.
Dahl, Ronald, Linda Spear Ed., "Adolescent Brain Development", Annals of the New York Academy of Sciences, Vol. 1021, 2004
Karasu, T. and C. Socarides, Ed., "On Sexuality: Psychoanalytic Observations", International Universities Press, New York 1979
Nicolosi, Joseph, Reparative Therapy of Male Homosexuality, Jason Aronson, New Jersey, 1991.
Socarides, Charles, "The Overt Homosexual", Grune and Stratton, New York, 1968.
Breiner, S. (9.04.2008). Adolescent Homosexuality.,
źródło: http://www.narth.com/docs/breiner2.html