homoEDUpl's channel
httpwwwhomoseksualizmedupl fan page

publicystyka

gaylife

Homoseksualizm jest zagadnieniem, które często bywa traktowane niewłaściwie z powodu błędnych informacji na ten temat. Choć nie jest to poparte badaniami, wielu ludzi uważa, że homoseksualizm jest jedynie uwarunkowany biologicznie i dlatego też niezmienny. Jednak pomimo nieustannych wysiłków, naukowcy nie odkryli jakiejś biologicznej podstawy dla seksualnego zainteresowania tą samą płcią.

Geneza homoseksualizmu

W praktyce wielu naukowców stawia hipotezę, że orientacja homoseksualna bierze swój początek z pewnego układu czynników biologicznych i środowiskowych. Przykładowo kiedy zapytano Deana Hamera, badacza tzw. 'genu homoseksualnego', czy homoseksualizm jest zakorzeniony jedynie w wymiarze biologicznym, on odpowiedział: "Absolutnie nie. Na podstawie badań bliźniąt wiemy obecnie, że połowa lub nawet więcej zmiennych wpływających na orientację seksualną nie jest odziedziczona. Nasze badania starają się określić czynniki genetyczne, nie negując czynników psychospołecznych" (Anastasia 1995, s. 43). Także badacz mózgu Simon LeVay przyznał, że wiele czynników może przyczynić się do rozwoju orientacji homoseksualnej (LeVay, 1996).

Jakie są zatem przyczyny pociągu homoseksualnego? Taka orientacja pochodzi zazwyczaj z połączenia czynników związanych z temperamentem i czynników środowiskowych, które pojawiają się w życiu dziecka. Według Whitehead i Whitehead (1999) "Ludzkie zachowanie jest określone zarówno przez naturę jak i wychowanie. Bez genów nie możesz w ogóle działać w środowisku. A zarazem bez środowiska twoje geny nie znajdują miejsca, gdzie mogłyby się uaktywniać" (s. 10). Jednym ze sposobów na zrozumienia tej zależności mogą być następujące równania:

geny + rozwój mózgu + prenatalne środowisko hormonalne = temperament
rodzice + rówieśnicy + doświadczenia = środowisko
temperament + środowisko = orientacja homoseksualna

Czynniki środowiskowe mogą zawierać doświadczenia wykorzystania seksualnego czy też inne traumatyczne wydarzenia. Natomiast zwyczajnym czynnikiem środowiskowym wpływającym na seksualne zainteresowanie tą samą płcią jest pewne zaburzenie w rozwoju tożsamości płciowej.

Tożsamość płciowa dotyczy poglądu osoby odnośnie własnej płci; innymi słowy jego lub jej poczucia męskości lub kobiecości. Tożsamość płciowa kształtuje się poprzez relacje, jakie dziecko posiada z rodzicem i z rówieśnikami tej samej płci.

Kształtowanie się tożsamości mężczyzny

Proces identyfikacji płciowej rozpoczyna się w wieku między dwa i pół a czwartym rokiem życia. Chłopcy na tym etapie zaczynają odchodzić od pierwotnego przywiązania do matki i szukają głębszej więzi z ojcem. Dla osób płci męskiej relacja między chłopcem i jego ojcem stanowi wstępne źródło rozwoju solidnej tożsamości płciowej. To właśnie w relacji ojciec-syn chłopiec odkrywa, co powinien wiedzieć o byciu mężczyzną. Dowiaduje się tutaj, kim jest, jak chłopcy chodzą, jak rozmawiają, jak postępują i tym podobne. Gdy ojciec spędza z synem czas, interesuje się nim, daje synowi potwierdzenia, wsparcie emocjonalne, to wówczas przekazuje synowi poczucie męskości. Chłopiec zaczyna wówczas rozwijać poczucie własnej płci poprzez rozumienie siebie w relacji z ojcem.

Kiedy dziecko osiąga wiek pięciu lat, pojawia się przed nim nowe wyzwanie, którym jest związanie się z rówieśnikami tej samej płci. W tym wieku rozpoczyna ono okres przedszkolny i zaczyna obserwować innych chłopców, aby znaleźć odpowiedź na te same pytania, na które odpowiada jego tata. Patrzy na innych chłopców, aby odkryć, jak oni chodzą, jak rozmawiają, jak się bawią i porównuje siebie w relacji z nimi. Dąży, aby być przyjętym, zaakceptowanym, uznanym. Poprzez relację z innymi chłopcami kontynuuje zdobywanie poczucia męskości, dowiaduje się więcej o innych chłopcach i tym samym więcej o sobie samym jako chłopcu.

Podczas pierwszych lat szkoły podstawowej dzieci nie są zwykle zainteresowane zabawą z osobami płci przeciwnej. One pragną spędzać czas z osobami tej samej płci. To jest bardzo istotny etap rozwoju, ponieważ osoba nie potrafi interesować się płcią przeciwną, dopóki najpierw nie zrozumie siebie samego lub siebie samej.

W końcu po kilku latach przebywania z osobami tej samej płci chłopcy wchodzą w okres dojrzewania. W tym czasie zaczynają zwracać uwagę na płeć przeciwną. Zaczynają interesować się płcią, która jest inna od ich własnej - płcią żeńską. Wraz z rozpoczęciem procesu dojrzewania ta ciekawość staje się seksualnym zainteresowaniem i pragnieniem romantycznej jedności z płcią przeciwną.

Dynamika rozwoju orientacji homoseksualnej

Natomiast dla dziecka, które będzie rozwijało orientację homoseksualną, ten proces się nie dokona. A zatem, co dzieje się w rozwoju tożsamości płciowej, że prowadzi ona dziecko do seksualnego zainteresowania tą samą płcią? Zazwyczaj jest coś, co przeszkadza takiemu chłopcu w nawiązaniu więzi z ojcem. Może nie mieć ojca ani kogoś, kto mógłby go zastąpić. Czy też posiada ojca, którego nie postrzega jako bezpiecznego i/lub akceptującego. Oczywiście jest wiele dzieci, które wzrastają bez ojców i wcale nie rozwijają orientacji homoseksualnej. To związane jest z faktem, że istnieje wiele różnych czynników, które przyczyniają się do rozwoju orientacji homoseksualnej. Rozwój człowieka jest bardzo złożony i zawiera wydarzenia, ale także nasze postrzeganie tych wydarzeń.

Postrzeganie jest bardzo ważne i jest ono potężniejsze od tego, co rzeczywiście się dzieje, ponieważ postrzeganie staje się rzeczywistością danej osoby. Postrzeganie dokonuje się pod wpływem temperamentu. Na przykład dziecko z bardziej wrażliwym temperamentem może postrzegać odrzucenie nawet wówczas, kiedy nie było takiego zamiaru. Temperament jest związany z czynnikiem biologicznym, jednak sam temperament nie wystarcza, aby powstała orientacja homoseksualna. Rodzaj temperamentu musi napotkać właściwe czynniki środowiskowe, aby powstało seksualne zainteresowanie tą samą płcią. Zazwyczaj dziecko, które rozwinie później seksualne zainteresowania tą samą płcią, jest z natury wrażliwe, spostrzegawcze, inteligentne i raczej z uzdolnieniami artystycznymi niż sportowymi. Takie dziecko często odnosi do siebie i uwewnętrznia różne doświadczenia i obserwacje.

Jeśli zatem chłopiec dostrzega, że jego ojciec nie chce relacji z nim, to będzie parę razy próbował zbliżyć się do ojca, jednak w końcu wycofa się do postawy obronnej. To jest tak zwane obronne odłączenie się. Przeżywając odrzucenie chłopiec wybiera w konsekwencji odrzucenie ojca. On oddziela się nie tylko od ojca, ale nawet od tego, co ojciec sobą reprezentuje, czyli od męskości (Nicolosi & Nicolosi, 2001). Zazwyczaj na tym etapie będzie pozostawał złączony z matką i będzie przesiąkał kobiecością. Przeważnie jest on także w otoczeniu innych kobiet jak siostra, ciocia, babcia. Tak więc w okresie, kiedy pragnie męskiego impulsu i szuka zrozumienia siebie jako mężczyzny, otrzymuje tak naprawdę wzorzec kobiecy i zaczyna rozwijać poczucie kobiecości.

Gdy taki chłopiec chodzi do szkoły, często doświadcza trudności w relacjach z innymi chłopcami. On albo lepiej czuje się relacjach z dziewczętami, które są mu bardziej bliskie, lub też czuje się onieśmielony przez chłopców. Często także widzi siebie jako innego niż pozostali chłopcy. A zatem może powstrzymywać się od budowania więzi z nimi. Jeśli nabrał też jakiś kobiecych manier, może być także odrzucony przez innych chłopców i nawet wyśmiany. On pragnie i ciągle potrzebuje akceptacji ze strony innych chłopców, jednak ta potrzeba nie jest zaspokajana. Taki chłopiec patrzy na innych chłopców z daleka, pragnie być przez nich zauważony i przyjęty, a jednak pozostaje wśród dziewcząt, dalej napełniając się poczuciem kobiecości, chociaż gdzieś w głębi pragnie męskości.

Tego rodzaju chłopiec zazwyczaj spędza lata szkoły podstawowej poznając kobiecość, gdy tak naprawdę pragnie zrozumieć męskość. Szczególnie chce zrozumieć swoją własną, męską tożsamość. Jednak nie przyswaja wzorców rodzica i rówieśników tej samej płci, dlatego nie nabywa męskiej tożsamości. Wiąże się natomiast z kobiecością, która jest dla niego podstawowym źródłem wzorców. Nie wykształca on solidnej tożsamości płciowej. Gdy taki chłopiec dochodzi do okresu dojrzewania, to pożądanie przez niego męskiego wzorca narasta i wzmacnia się. Na tym etapie swojego życia nie ma w nim ciekawości, czy zainteresowania płcią przeciwną. On wie już wszystko o płci przeciwnej, z którą jest w zażyłych stosunkach. Tym, co pragnie poznać, jest jego własna płeć. Jest w nim ciągle tęsknota poznania chłopców i pragnie doświadczyć poczucia jedności z mężczyznami. Ta potrzeba emocjonalna, potrzeba męskiej miłości, która nie została zaspokojona, teraz zaczyna przyjmować formę seksualną. Jego niezaspokojone pragnienie męskiej miłości staje się romantycznym pragnieniem, kiedy pojawia się okres dojrzewania (Satinover, 1996).

Takiemu chłopcu wydaje się czymś naturalnym tęsknota za męską miłością. Zazwyczaj uważa on, że z tym się już urodził, gdyż odkąd tylko pamięta, pragnie męskiej miłości. Jest to prawdą, że pożądał takiej miłości przez większość swojego życia. Jednakże początkowo nie było to pożądanie seksualne. Było to natomiast emocjonalne pragnienie, uzasadniona potrzeba nie-seksualnej miłości. Ta emocjonalna potrzeba nabrała jednak teraz wymiaru seksualnego.

Homoseksualizm u kobiet

Rozwój kobiecego homoseksualizmu jest trochę bardziej złożony. Podobnie jak w przypadku mężczyzn istnieje wiele czynników, które mogą się przyczynić do jego powstania. Dla niektórych kobiet, które dochodzą do seksualnego zainteresowania tą samą płcią, rozwój jest podobny do męskiego homoseksualizmu opisanego powyżej. Dla innych negatywne postrzeganie kobiecości jako takiej może doprowadzić do wewnętrznego oddzielenia się od ich własnej kobiecości. Przykładowo, jeśli dziewczyna widzi, że jej ojciec źle traktuje jej matkę, to może ona dojść do wniosku, że bycie kobietą jest równoznaczne z byciem słabą. Dlatego też w młodym wieku może podjąć nieświadomą decyzję, aby odseparować się od swojej kobiecości. Tym samym oddziela się od swojej własnej płci, aby bronić siebie samą przed widzianymi bolesnymi skutkami bycia kobietą.

Wykorzystanie seksualne jest następnym czynnikiem, który może przyczynić się do powstania orientacji homoseksualnej. W takich przypadkach mężczyźni są postrzegani jako niebezpieczni i kobiecy homoseksualizm staje się sposobem ochrony przed dalszymi zranieniami ze strony mężczyzn. Z kolei inne kobiet doświadczają braku łączności z matką i homoseksualizm staje się pewnym poszukiwaniem matczynej miłości. Dla jeszcze innych kobiet seksualne zainteresowania tą samą płcią jest początkowo nieobecne, jednak może ono rozwinąć się później jako skutek wejścia w nie-seksualną przyjaźń, która staje się zależnością emocjonalną. Relacja z zależnością emocjonalną oznacza sytuację, w której dwie osoby szukają wzajemnego zaspokajania swoich potrzeb. W takiej relacji nie ma miejsca na naturalne, właściwe granice emocjonalne i ich brak może prowadzić do przekroczenia także granic fizycznych.

Możliwość zmiany orientacji homoseksualnej

Relacja seksualnego zainteresowania tą samą płcią może zatem rozwinąć się na skutek powodów podanych powyżej i w połączeniu z innymi czynnikami. Dla osoby, która posiada tego typu poczucie, jest ono czymś bardzo realnym i silnym. Istnieje wielu ludzi, którzy odnajdują w sobie pożądanie wobec tej samej płci, a jednak nie chcą tego pożądania. Dla tych niezadowolonych z ich seksualnej orientacji trzeba podkreślić, że zmiana jest naprawdę możliwa. Badania naukowe ukazały, że zmiana seksualnej orientacji naprawdę się dokonuje (zobacz: Spitzer, 2003; Byrd & Nicolosi, 2002). Nie jest to jednak szybki i łatwy proces, ale tak jak w przypadku innych sytuacji terapeutycznych, rozmaite stopnie zmiany można osiągnąć poprzez terapię i inne środki.

Niewłaściwa koncepcja mówiąca, że homoseksualizm jest jedynie uwarunkowany biologicznie stanowi coś bardzo zwodniczego. Wielu terapeutów mówi swoim klientom, że homoseksualizm jest zjawiskiem uwarunkowanym biologicznie i dlatego też nie podlegającym zmianie. Tacy terapeuci zachęcają swoich klientów do przyjęcia tożsamości gejowskiej nawet wtedy, gdy ci klienci pragną zmiany swojej orientacji. W takim postępowaniu terapeuci negują prawo tych osób do samookreślenia. Klienci mają natomiast prawo wyboru celów własnej terapii i powinno się im pozwolić pójść tą drogą, którą pragną. Nie można odwodzić osoby od dążenia do zmiany, której szuka w swoim życiu. Aby umożliwić taką opcję ważne jest, aby zarówno terapeuci jak i klienci byli bardziej świadomi i wykształceni w tej materii.

Autorka jest doktorem psychologii, licencjonowanym terapeutą małżeńskim i rodzinnym, adiunktem w Palm Beach Atlantic University.
Tłumaczenie i adaptacja: Zbigniew Leczkowski SJ na podstawie: "Homosexuality 101: What Every Therapist, Parent, And Homosexual Should Know".

źródło:


Anastasia, T. (1995). New evidence of a gay gene. Time 146, 43.

Byrd, A. D., & Nicolosi, J (2002). A meta-analytic review of the treatment of homosexuality. Psychological Reports, 90, 1139-1152.

LeVay, S. (1996). Queer Science, Cambridge, MA: MIT Press.

Nicolosi, J. & Nicolosi, L. A. (2001). Preventing homosexuality in today's youth. InterVarsity Press.

Satinover, J. (1996). The gay gene? w: Rekers G.A. (ed.) The Journal of Human Sexuality, Lewis and Stanley

Spitzer, R. L. (2003). Can some gay men and lesbians change their sexual orientation? 200 participants reporting a change from homosexual to heterosexual orientation. Archives of Sexual Behavior, 32/5: 403-417.

Whitehead, N. & Whitehead, B. (1999). My genes made me do it: A scientific look at sexual orientation. Lafayette, LA: Huntington House Publishers.

Kategoria: publicystyka